Trakya halkının ulaşım, sağlık, eğitim, istihdam, iletişim, enerji gibi günlük yaşamın gereksinmelerinin karşılanması açısından "felaket" sayılacak bir derdi yok. Elbette işsizlik var, elbette insanların sıkıntıları var, ama bu sıkıntılar Türkiye geneline oranla daha düşük sayılabilir.

Ancak Trakya'nın öyle bir sorunu var ki, insanların geleceğini karartıyor; çevre kirliliği. Tam bir felaket.

Trakya'da on yıllardır acımasızca ve de artarak sürdürülen bir çevre kirleticiliği yaşanıyor. Sanayi kuruluşlarının zehirli atıklarıyla kirletilen Ergene nehri ve kömür yataklarına erişim için sürdürülen madencilik çalışmaları ile kötü kömür kullanılarak üretim yapan termik santrallerin zehirli gazları, Trakya genelinde yaşam kalitesini günbegün düşürüyor. Bu olumsuz gidişe şimdi yeni termik santrallar eklenmeye çalışılıyor.

Hava ve suyun zehirleyici etkisi toprağı da verimsizleştiriyor. Kalitesizliği bilinmesine karşın yeni kömür ocakları açılması için sürdürülen çalışmalar ekili alanları azaltıyor.

Trakya'nın, yere düşen bir çekirdeği bile ürüne dönüştüren verimli toprakları bu özelliğini yitiriyor. Alan daralmasının doğal sonucu olarak hayvancılık bölge insanının yaşamından çıkma noktasına geriliyor.

Doğanın tüketilmesiyle sağlanan yarardan Trakya halkının payına ise kirlilik düşüyor. Asıl kazananlar Trakya'ya bu kirliliği getiren yatırımcılar oluyor. Kirliliğin önlenmesi ve kirletilmiş dokunun temizlenmesi için yapılması gerekenler bile yapılmıyor. Açıkçası, Trakya'nın her türlü zenginliği belli bir grubun kazanç hanesine kaydırılıyor. Yöre halkına da daha kötü bir yaşama katlanmak kalıyor.

Trakya'nın bu hali, haftalık Pazar yerlerine benziyor. Hani, malını satan pazarcı, parasını alıp gider, geriye çöp ve pislik kalır ya? Onun gibi. Halkın payına da bu çöpler düşüyor.
Pazar yerlerinin gün sonundaki pisliğini belediye ekipleri bir biçimde temizleyebiliyorlar, ama çevre kirliliği ne yazık ki belediyelerin boyunu çoktan aştı. Kirleticilere yönelik önlemleri uygulama güçleri bile yok. Kirliliğin temizlenmesi için yapıldığı söylenilen işlemlerden sonuç alınabileceğine bölge halkının inancı giderek azalıyor.

Herhangi bir yatırım, eğer insan yaşamından çalıyorsa, insana zarar vererek kazanç sağlanıyorsa, buna olumlu bakılamaz. İnsana, doğaya zarar verdiği bilinen ve zarar vereceği aşikâr olan -yeni termik santral gibi- yatırımları "iyi olacak" diye yutturmaya kalkışanlara inanma hatasına düşmeyelim.

Ne yazık ki, karar mekanizmalarındaki etkili siyasetçilerin termik santralları desteklediği, halkı temsilen buna karşı çıkan yerel siyasetçilerin ise önlemeye güçlerinin yetmediği bir süreçteyiz.