Yüz yılı aşkın yaşamının son dönemecindeydi... Her gün iki gazete alır, tiryakisi olduğu birkaç yazarı okurdu; tv ana haber bültenlerini izlerdi.

Sezaettin İlkesengil; Birinci Dünya Savaşı yıllarında dünyaya gelmiş, 7-8 yaşlarında cumhuriyetin ilanına tanık olmuş, tek parti dönemini, İkinci Dünya Savaşı yıllarını yaşamış, cumhuriyet ilkelerini özümsemiş bir yurttaş olarak yerel yönetimlerde görev yapmıştı.

Ölümünden birkaç ay önce sol ayağına giden damarlar tıkanmıştı. Koltuk değnekleri ile bile yürümekte zorlanıyordu. Sol bacağını kullanamayacak duruma gelmişti. Şiddetli ağrıları vardı. Ayaktaki çürüme tüm vücuda yayılmadan diz altından kesilmesi gerekiyordu.

Dayanılmaz ağrılardan kurtulması için başka çare kalmamıştı. Kendisini bir an bile yalnız bırakmayan iki kızı ve iki torunu, acılardan kurtulması için doktorların kararına uyulmasından yanaydılar. O ise "artık yolun sonu" diyordu. Bacağının kesilmesini istemiyordu.
Ağrı kesicilerle acıları dindirilmeye çalışılıyor, ama sorun sürüyordu. Acılar içinde can vermesini istemeyen aile mensupları ve doktorların ikna çabaları nafileydi.
*
Türkiye Büyük Millet Meclisi'nde bütçe görüşmeleri yapılıyor, sert tartışmalar yaşanıyordu.
*
Bu süreçte bir sabah doktorlarına ve yanı başındaki kızlarına "peki" dedi. Bacağının kesilmesine razı oldu.

Operasyon yapıldı. Sol bacağı diz ile ayak arasından, kaval kemiği ortasından kesildi. Artık sol bacağının bir kısmı yoktu. Ama o feryat ettiren ağrılar da yoktu.
O, buruk ama ağrılardan kurtulduğu için memnun, ailesi memnun, doktorlar ve şunca zamandır sağlığına kavuşması için çaba gösteren hastane çalışanları memnundu.

Onca zaman direnip, sonra birden razı olması, durumu bilenleri şaşırtmıştı.
Operasyon sonrası kendine geldiğinde kızları Tülay Fırıldak (psikolog) ile Seyhan Demirbulut'a (emekli öğretmen), bacağının kesilmesine nasıl ikna olduğunu anlattı.
- Beni, dedi, Şafak kızım ikna etti.
İki kızı birbirlerine baktılar! Şafak adında bir hemşire de yoktu...
- Şafak kim baba?
- Şafak Pavey, dedi. Dün gece bana geldi. Elimi tuttu. Bak dede, benim hem kolum hem bacağım yok. İtiraz etme. Madem böylesi gerekiyor, razı ol kessinler, dedi.

Yapay kol ve yapay bacakla yaşamını sürdüren, cumhuriyetin temel ilkeleri için Meclis'te mücadele eden Şafak Pavey, ona güç vermişti. Yetmişin üzerinde iki kadın, iki kardeş Tülay Fırıldak ile Seyhan Demirbulut, göz pınarlarından süzülen yaşları silmeye çalışırken, o devam etti:
- Şafak kızım beni ikna etti. Ameliyat sırasında da ellerimi tuttu. Yanımdan ayrılmadı. Bana güç verdi. O bir melek. Şimdi sizden onu bulmanızı istiyorum. Ona teşekkür edeceğim.

Önce Şafak Pavey'in annesi Ayşe Önal'a, sonra kendisine ulaşıldı. Yaşamlarının hiçbir anında birbirlerini görmemiş insanlar arasında bir sevgi ağı oluşuverdi. Şafak Pavey, bunları öğrendiğinde Meclis'teydi. Bütçe görüşmeleri sürüyordu. Oturum arasında telefon etti "dede, geçmiş olsun" diyerek iyi dileklerini iletti. Ekledi, "Dede, ilk fırsatta gelip elinizi öpeceğim, lütfen kendinize iyi bakın."

Ne yazık ki olmadı.

Sezaettin Dede, bacak operasyonundan 69 gün sonra, protez bacak takılması için yapılan fizik tedavi sürecindeyken çoklu organ yetmezliğine yenik düştü; 16 Şubat 2017 Perşembe günü vefat etti. Kuşadası Hanım Camisi'nde Cuma günü öğle namazı sonrası kılınan cenaze namazının ardından cemaatin ve sevenlerinin omuzlarında kabristana götürülerek birkaç yıl önce 100 yaşında vefat eden eşi Saadet İlkesengil'in yanına, toprağa verildi.

Önceki gün ölümünün kırkıncı günü mevlidi okundu, dualar edildi. Nur içinde yatsın.

Not: Sezaettin İlkesengil, nüfus kayıtlarına göre 102, aile bilgilerine göre 105 yaşındaydı. Birinci Dünya Harbi koşullarında Sinop'un Gerze ilçesinde doğmuştu. Toprak Su bünyesinde ağırlıklı olarak Aydın, Nazilli yöresinde hizmet vermişti.